MWIZERO

"Beste OMA
Ik schrijf je inderdaad om je te bedanken, er is geen passend woord om mijn diepe dankbaarheid uit te drukken, echt bedankt, bedankt uit de grond van mijn hart.
Zoals u weet is het niet gemakkelijk om van de ene dag op de andere je routine, je familie, je vrienden, je land te verlaten. En dat omdat je daartoe gedwongen werd want blijven ronduit suïcidaal was. Ik zag zoveel haat en geweld, zoveel verdriet in de ogen van sommigen. De wanhoop in de ogen van de moeders die hun zonen als vliegen de een na de ander zagen vallen. De vaders die hun familie probeerden gerust te stellen, maar je kon voelen hoe de angst hen langzaam maar zeker aanvreet als een kankergezwel. Vroeger, toen ik over straat liep, liep ik rechtop, trots op mezelf, trots op mijn identiteit, trots op mijn slanke lengte. Maar daarna, toen ik liep probeerde ik me klein te maken om niet op te vallen...
maar tevergeefs want mijn 1.80m liet dat niet toe. Dus als ik voelde dat iemand naar me keek, kreeg ik een paar zweetdruppels. Ik herinner me dat de levensvreugde die mijn jeugd had gekenmerkt, plaats had gemaakt voor de verschrikkelijke stank van angst.
De dag dat mijn oudere broer werd gearresteerd op weg van de universiteit was een nachtmerrie. Met zoveel mensen die verdwijnen en nooit meer opduiken, dachten we: "Nu is het onze beurt”. Maar de goede God verhoorde onze gebeden en bracht hem veilig terug. Mijn vader verzamelde ons allemaal en zei: het is hoog tijd dat jullie hier wegkomen. Deze keer lachte God ons toe, maar wie weet wat er nu gaat gebeuren? Laten we de duivel niet uitdagen. Die nacht kon mijn moeder niet stoppen met huilen.
Toen we in Rwanda aankwamen, was het een opluchting. Het duurde een maand eerder ik weer kon slapen zoals vroeger, soms werd ik wakker met een schok, druipend van het zweet, en mijn tweelingbroer die naast me lag te slapen stond dan op en deed het licht aan en zei: “Weet je waar we zijn?” en hij liet me dan de kaart zien die boven het bed hing, hij zei “wij zijn hier” en wees naar de kaart. “We zijn te ver weg van hen nu probeer te slapen”. Dit ritueel ging een hele tijd door. Daarna gingen we op zoek naar kleine baantjes om te kunnen leven, want het leven is daar duurder dan in Burundi.
Gedurende al die tijd bleef ik denken aan mijn studies die ik nog moest voortzetten en het feit dat ik ze misschien nooit meer zou kunnen afmaken . Maar ik troostte mezelf door tegen mezelf te zeggen dat het belangrijkste is dat ik in leven was, de rest zou wel of niet komen , het maakte me niet uit.
En toen verscheen jij in mijn leven als een lichtwezen dat me kwam verlichten in de duisternis waar ik was. Eerst waren het de Engelse lessen, ik kon niet geloven dat iemand mij zo'n geschenk kon geven. Ik ging er met zoveel vreugde heen, ik ontmoette er andere jonge Burundezen zoals ik, lotgenoten. We vertelden elkaar over onze ellende, we leefden mee en soms lachten we erom. Het verwarmde onze harten.
De dag dat ik te horen kreeg dat ik mijn studies in Lyon kon voortzetten, was geweldig. Ik kon het niet geloven, want het leek te mooi om waar te zijn.
Dagen gingen voorbij en de droom werd stukje bij beetje werkelijkheid.
De dag dat ik je ontmoette, was ik zo onder de indruk! Ik keek naar je en dacht, dit is een engel. Ik kwam dichterbij en zag dat je ademde zoals de rest van ons. Je straalde, de glimlach die nooit van je lippen ging, de vriendelijkheid. Het deed me een wereld van goed."