Leven en groeien ondanks het trauma van de ballingschap

In Europa, en dus ook in België, is migratie al enkele jaren dagelijks in het nieuws. De onveiligheid in het Midden-Oosten en de oorlog in Syrië hebben veel mensen op de been gebracht in een poging de ondraaglijk geworden situaties te ontvluchten. Hoewel de meeste van deze mensen hun toevlucht hebben gezocht in de buurlanden, zijn er ook migratiestromen richting Europa.
In overeenstemming met het Verdrag van Genève verwelkomt België – net als andere Europese landen – een deel van deze ballingen op zijn grondgebied. Zij vragen asiel aan, wat hen – indien aanvaard – het statuut van “vluchteling” oplevert.
balling zijn betekent een referentiepunt verlaten, scheiding en rouw ervaren, de traumatische beproevingen van de reis ondergaan (naast die welke tot de ballingschap hebben geleid), en zich in het gastland een vreemdeling voelen, buitengesloten. Veel nieuwkomers hebben daarom psychologische problemen: angst, depressie, schuldgevoel, eenzaamheid, symptomen van posttraumatische stress, moeilijkheden bij het verwerken van rouw, verlies van culturele referentiepunten en vragen over identiteit, verlies van sociale status en moeilijkheden bij het vinden van een plaats en het projecteren van zichzelf in de toekomst. Bepaalde categorieën mensen, zoals niet-begeleide minderjarigen, vormen een extra risico op kwetsbaarheid.
Het is belangrijk dat deze mensen met psychologische problemen worden ondersteund, zodat zij respijt kunnen vinden en zich kunnen stabiliseren voordat zij zich opnieuw in onze samenleving integreren.